Fly-Drive Toscane 2018

Villa Cheli blijkt een prachtig landhuis te zijn met slechts 18 kamers en is rustig gelegen in de glooiende, groene heuvels tussen Lucca en Pisa. Het is ongeveer vijf kilometer naar het centrum van Lucca (tien minuten rijden). Even een rondje gelopen (tis gelukkig droog) en aan de overkant vinden we Bar Pasticeria Gelateria la Perla. Mooi, tis ondertussen wel tijd voor de middagborrel! Een heerlijke Pecorino gedronken met een stukje pizza! Daarna naar de kamer, koffer uitgepakt want we blijven hier vier nachten en om 19.15 uur gaat het restaurant open. Als voorgerecht samen een plate genomen met ham, kaas en salami, als hoofdgerecht een zeebaars met groenten, daarna een gigantische tiramisu en thee met Amaretto toe. Ja, zo'n eerste dag zijn wij altijd een beetje dol... :-) Das al één extra kilo ben ik bang! Daarnaast is onze ober een super grappige man dus het is geen straf wat langer te blijven zitten!

16 mei:  Lucca

Om 07.30 uur opgestaan, ontbeten en bij de receptie gevraagd hoe laat de bus naar Lucca gaat (bushalte is pal aan de overkant) want we willen vandaag met de trein naar Pisa. Dat blijkt om 09.36 uur te zijn en daarna pas weer om 11.11 uur. Oei, dat betekent dat we nog maar tien minuten hebben dus snel wat spullen bij elkaar gegraaid en hop naar buiten. In de bus een kaartje gekocht à €2 per persoon en uitgestapt in Lucca centrum. Met behulp van uitermate vriendelijke voorbijgangers het station gevonden, een kaartje uit de automaat gehaald à €3,50 per persoon en in de trein gestapt die om 10.42 uur moet vertrekken. Het is nog maar 10.20 uur dus we zijn lekker op tijd. Wachten, wachten, wachten, verdorie waarom vertrekt die trein nou niet! Eindelijk om 11.07 uur jahoor... pffffff daar gaan we. Een half uur vertraging op een stukje van nog geen half uur! 

Bij aankomst in Pisa met de massa meegelopen. We komen er al snel achter dat we een jas mee hadden moeten nemen. Het is bewolkt en later begint het zelfs een beetje te regenen :-( Gauw gestopt bij Bar Nerone voor een lokaal biertje maar net als we denken op te stappen begint het echt te hozen dus besluiten we de lunch er maar meteen aan vast te plakken! Overheerlijke aubergine met tomaat gegeten bij deze super leuke mensen! Daarna is het echt wel tijd om dé toren te zoeken en en passant kopen we onderweg nog maar even een paraplu voor €5...

De scheve toren van Pisa, de Torre Pendente zoals de Italianen hem noemen, is het bekendste monument van heel Toscane - en misschien zelfs wel van heel Italië. Het is niet alleen bijzonder dat de toren scheef staat, maar vooral dat hij al zo lang scheef staat. Al bijna meteen nadat de eerste stenen van de toren op elkaar waren gestapeld, in 1173, begon de toren namelijk al over te hellen. Dat komt vooral door de grond waarop de toren staat. Die is namelijk vrij vochtig. De eerste bouwers wisten dus al dat de kans op verzakken groot was. Daar dachten ze echter iets op te hebben gevonden door een ronde toren te bouwen, waardoor de druk veel gelijker wordt verdeeld dan bij een vierkante toren. Ook werd er een flinke fundering gelegd, van maar liefst drie meter diep. Ondanks deze voorzorgsmaatregelen zakte de toren al bijna direct nadat de eerste laag klaar was in. De bouw werd onmiddellijk stopgezet maar in 1272 toch weer hervat. Een stukje toren was natuurlijk ook geen gezicht. Na zes jaar (en zeven verdiepingen) was men gedwongen om weer te stoppen. De toren stond 1,4 meter uit het lood en het was onverantwoord om verder te bouwen. Bijna honderd jaar later, in 1370, bouwde men verder. Ditmaal wel totdat de toren 'af' was. Dat dit grote gevolgen had voor het nog schever gaan staan van de toren, bleek eind achttiende eeuw. Op dat moment bleek de toren bijna vier meter uit het lood te staan! Er werden verschillende mogelijke oplossingen bedacht om de toren wat rechter te maken, maar geen van alle had het gewenste resultaat. Pas in de zomer van 1992 werd er een concreet plan geopperd waarmee de toren in toom gehouden kon worden. De helling van de scheve toren werd met maar liefst 40 centimeter teruggebracht. Dat lijkt misschien weinig, maar alle beetjes helpen.

Je kunt de toren ook beklimmen (296 treden) maar er staat een giantische rij! Er mogen maar 30 mensen tegelijk worden toegelaten en daarom mag je bezoek ook maar maximaal een half uur duren. Het is echt hilarisch om te zien in wat voor bochten alle bezoekers zich wringen om een foto te maken. En ja, ook wij zijn daar natuurlijk schuldig aan :-)
De toren bevindt zich op de Piazza del Duomo, ook wel Piazza dei Miracoli (Plein der Wonderen) genoemd. Hier vindt je ook de Dom (Duomo Santa Maria), een middeleeuwse kathedraal, en de doopkapel (Battistero).

Om 19.30 uur wederom naar het restaurant. Zalm vooraf en daarna Ravioli Sinatra, verdorie wat is dat lekker! Onze ober van gister blijkt eigenlijk de kok te zijn en hij nodigt ons uit bij hem thuis wat te komen drinken. Super aardig natuurlijk maar wij hebben al wat drankjes op dus autorijden is geen optie meer!

17 mei:  Lucca

Wekker om 08.00 uur, schrik me suf! Om 09.30 uur naar het ontbijt en daarna nemen we de bus van 11.11 uur naar Lucca. Een luxere bus dan gister dus nu kost een kaartje €2,50 per persoon. Achteraf blijkt dat je beter niet je kaartje in de bus kunt kopen omdat dat duurder is.

Lucca is de hoofdstad van de gelijknamige provincie in Toscane en vooral beroemd vanwege de zestiende eeuwse stadsmuur die met een lengte van bijna 4,5 kilometer het hele historische centrum omringd. Deze muur werd gebouwd op de resten van een Romeins verdedigingswerk en bovenop is een fiets- en wandelpad aangelegd. Via dit wandelpad naar de Tourist Info gelopen waar we door twee uitermate schattige meisjes geholpen worden.

Eerst naar de Piazza Napoleone gelopen. Dit is het grootste plein van Lucca, ook wel de Piazza Grande genoemd. Een ruim en kaal plein, beetje saai... Op de plaats van een middeleeuws fort, het Fortezza Augusta, is het plein in het begin van de 19e eeuw, in opdracht van de zus van Napoleon, Elisa Bonaparte Baciocci, aangelegd. Ze wilde op deze manier de familienaam eren. Het geplande standbeeld van Napoleon is er nooit gekomen, maar wel het standbeeld van Maria Luisa van Bourbon, de vrouw die verantwoordelijk is voor de aanleg van de tuinen op de stadsmuur.

Via de winkelstraat naar Piazza San Michele. Hier staat een prachtige kerk met dezelfde naam. Deze kerk staat bekend als een van de mooiste van Toscane en dat komt vooral door z'n rijk bewerkte voorgevel van verschillende kleuren marmer en prachtige gedraaide zuilen. Binnen is het in vergelijking met buiten redelijk sober ingericht. Het is nu heerlijk weer dus maar even flink met de zonnebrand in de weer en richting de Torre Guinigi. Deze toren is 45 meter hoog en je kunt de 230 treden ook beklimmen. Hij heeft een karakteristiek uiterlijk dankzij de oude eiken die op de top groeien. De toren is gebouwd door de familie Guinigi die deze bomen op het dak plantte als symbool voor de wedergeboorte.
Ondertussen alweer een beetje honger dus gestopt bij Osteria (taverne) Vispa Teresa voor een overheerlijke gnocchi en een wijntje. Superleuke tent en net als we weg willen gaan.... jahoor regen! Maar dit keer niet voor één gat te vangen dus plu en jas uit de rugzak gehaald en hop naar buiten!

Het begint behoorlijk te rommelen in de verte en het wordt ook heeeel donker dus teruggelopen naar het busstation en daar een taxi terug genomen. Eenmaal 'thuis' blijft het rommelen en dan ineens BAM, vette regen! Duurt zeker anderhalf uur en dan breekt de zon ineens weer door en kunnen we toch nog met een drankje op het terras achter zitten. Om 19.15 uur naar het restaurant, kabeljauw met aardappeltjes genomen en tiramisu toe.

18 mei:  Lucca

Om 08.00 uur op. De zon schijnt! Buiten ontbeten en om 09.45 uur met het autootje op pad. Het plan is om naar Coreglia Antelminelli te gaan, zo'n 46 kilometer verderop. Het is een typisch Toscaans bergdorpje en behoort officieel tot een van de mooiste dorpen van Italië. Op de navigatie tolwegen en snelwegen uitgevinkt want dat lijkt ons een mooiere route. Nou dat hebben we geweten... mijn god, een bloedstollende route door de bergen op een overwoekerd pad wat meer op een fietspad lijkt... het zweet staat me in de naat!

Eerst nog even gestopt in Borga a Mozzano (als ik het goed heb) een snoepig dorpje en daarna door naar Coreglia Antelminelli. Een aantal historische stadspoorten geven toegang tot het eeuwenoude dorp. Eenmaal binnen deze poorten lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Alleen de was die nog overal buiten hangt verraad dat het dorp nog steeds bewoond wordt. Eerst maar even een colaatje gedronken want we hebben er al een aardige klim opzitten. Het belangrijkste gebouw in het dorp is de Chiesa San Michele. Deze kerk ligt gelijk achter de gelijknamige stadspoort. Andere bijzondere bouwwerken zijn de Chiesa San Martino dat volgens sommige bronnen de oudste kerk in de provincie Lucca is, het Palazzo del Comune en het kasteel La Rocca. Vanuit het dorp heb je een prachtig uitzicht op het nabij gelegen dorpje Gromignana. Er zijn in het dorp meerdere plekken te vinden waar je een schitterend uitzicht hebt op de bijzonder bosrijke omgeving van het dorp. Op de terugweg nog even gestopt in Calavorno en bij Bei Nannini een watertje en een pizza slice verorberd.

19 mei:  Lucca-San Gimignano

07.30 uur wakker. Niet buiten kunnen eten want het is loeidruk! Om 09.15 uur terug op de kamer. Koffer ingepakt, uitgecheckt en afscheid genomen van de leuke mensen hier. Iedereen is echt super aardig en behulpzaam. Nu op naar San Gimignano! Het is zo'n anderhalf uur rijden (prachtige tocht) en we komen rond 11.45 uur aan in hotel Pescille. Dit hotel is gevestigd in een oude wijnboerderij op het Toscaanse platteland, op vijf minuten rijden van San Gimignano. De kamer is uiteraard nog niet klaar dus gevraagd een taxi te bellen om ons naar San Gimignano te brengen. Dit kost €15. We hebben een aardige taxichauffeur die ons zijn kaartje geeft en aangeeft voor de terugreis zijn zoon te bellen aangezien die Engels praat!

Net als veel andere steden en dorpen in Toscane is San Gimignano in zijn geheel ommuurd. Deze stadsmuren stammen uit de dertiende eeuw en verkeren nog in een uitstekende staat. Om het historische deel van de stad binnen te kunnen komen zul je onder een van de drie stadspoorten door moeten lopen. Eenmaal binnen de stadsmuren kun je er niet omheen dat San Gigmignano een van de mooiste maar ook een van de drukst bezochte dorpen in Toscane is. Mijn god, het is echt niet normaal, zoveel mensen! 
De torens waar San Gimignano zo bekend om staat zijn zo goed als allemaal gebouwd tussen de twaalfde en veertiende eeuw. Het waren de adellijke families van het stadje die de torens lieten bouwen om hun fortuin te tonen aan de rest van de stad. De veertien torens die tegenwoordig nog in het dorp staan zijn slechts een schim van hoe het dorp er in de veertiende eeuw moet hebben uitgezien. Volgens sommige bronnen stonden er indertijd 72 torens in San Gimignano. Het dorp is zo klein dat de torens de skyline flink domineren. Daarom wordt het ook wel het 'Manhattan van de Middeleeuwen' genoemd.

San Gimignano ligt in de provincie Siena. De hoogste toren is de 'Torre Grossa' van 54 meter. Deze kun je ook beklimmen. Alle straatjes leiden naar het hoogste punt van het dorp. Hier ligt het Piazza del Duomo met de Romaanse kerk uit de 12e eeuw. Rondgelopen, bij een tentje een variatie van sandwiches besteld met verschillende toppings, nog meer rondgelopen, ergens gestopt voor een drankje en (omdat het hotel geen restaurant heeft) lekkere kaasjes en stokbrood gehaald voor vanavond. Nu willen we eigenlijk wel weer terug maar dat blijkt niet zo simpel te zijn. Er is geen taxi standplaats of iets dergelijks. De zoon van onze chauffeur gebeld maar die is pas over een uur beschikbaar. Na veel gedoe blijken we naar een bepaald punt te moeten lopen waar een bord hangt met telefoonnummers. Aangezien er niemand opneemt toch maar onze Italiaans sprekende chauffeur gebeld en die is er met vijf minuten belooft hij. Dat klopt maar we zien hem voorbij razen, terug naar de plek waar hij ons afgezet heeft. Pffff we rennen er keihard achteraan met onze tassies, ik ben er ondertussen helemaal klaar mee!

Terug in het hotel blijken we een zeer fijne kamer te hebben met een lekker terrasje en geweldig uitzicht op San Gimignano! Je kunt heerlijk voor het hotel zitten dus daar uiteraard even gebruik van gemaakt en daarna een mes en bord gevraagd voor ons avondmaal. Lekker op ons eigen terras gezeten tot de zon weg is!

20 mei:  San Gimignano

Half 8 wakker en met bewondering naar ons prachtige uitzicht gekeken! Om 08.50 uur richting ontbijt. Daarna naar beneden gelopen, er zou op zo'n 500 meter afstand een restaurant moeten zitten en jahoor, dat klopt. Mooi, dan kunnen we vanavond daar gaan eten! Eenmaal weer terug het plan opgevat om met de auto lekker wat rond te rijden. Eerst komen we in een dorp wat nog steeds bij San Gimignano hoort, daar even een drankje gedaan en bij de plaatselijke kerk de commune van twee jongetjes bekeken. We rijden lekker wat rond, genieten van de prachtige uitzichten, stappen af en toe eens uit tot we het spoor bijster zijn en terug willen naar de bewoonde wereld. Helaas doet de navigatie het niet want we hebben hier geen bereik... Uiteindelijk blijken we maar op 25 kilometer afstand te zitten dus teruggereden en halverwege gestopt bij Ai Vecchi Tempi. We bestellen pici, de lokale pasta en ondanks dat hier alleen maar pecorino kaas en peper overheen zit is het echt om te smullen!

Eenmaal terug lekker op ons terras gezeten en om 15.30 uur naar de bar voor een drankje. De zon schijnt nu nog heerlijk maar om 17.00 uur begint het te regenen en te onweren. Drankje meegenomen naar ons eigen terras waar je met vestje en lange broek nog best kunt zitten. Maar dat restaurant wordt natuurlijk niks... gelukkig is er nog kaas en brood van gister over en we hebben ook nog een stukje pizza dus dan moet dat het avondmaal maar worden! Vanaf 18.45 uur worden de donderklappen echt te hevig dus vluchten we maar naar binnen!

21 mei:  San Gimignano-Radda in Chianti

Om 08.00 uur ontbeten, uitgecheckt en om 09.45 uur rijden we richting Radda in Chianti. Het is ongeveer een uur rijden. De Chiantistreek is misschien wel een van de beroemdste streken in Toscane, niet in de laatste plaats door de vele wijnen die in dit gebied geproduceerd worden. Dit wijngebied levert een van de beroemdste en meest geproduceerde kwaliteitswijnen van het land met als beeldmerk de bekende 'gallo nero': de zwarte haan. Het is een streek die tot de verbeelding spreekt: groene heuvels, afgewisseld met indrukwekkende wijngaarden, olijfgaarden en romantische kleine stadjes. Halverwege ergens gestopt voor koffie/thee en rond 11.30 uur aangekomen in Borgo Castelvecchi. Het ligt ongeveer vijf kilometer van Radda in Chianti. Deze accommodatie heeft 20 kamers en appartementen, gelegen in de historische villa of in de omliggende huisjes. Even rondgekeken, het is een oase van rust, schitterend gelegen op een berg. De kamer is uiteraard nog niet klaar dus we besluiten even naar Volpaia te rijden, een dorp vijf kilometer verderop. Hier schijnt een heerlijk restaurant te zijn, Ristorante La Bottega en daar willen we gaan lunchen.

De weg die leidt naar het dorpje is op zichzelf al de moeite waard en slingert zich een weg dwars door wijn- en olijfgaarden. Dan, na de zoveelste bocht, is daar ineens Volpaia. Of beter gezegd, het Castello di Volpaia. Zoals bijna alles in de Chiantistreek, heeft ook Volpaia een lange geschiedenis achter zich. Naar verluidt is al in de tiende eeuw na Christus begonnen met de aanleg van een fort of kasteel op deze plek. In de eeuwen die volgde, werd het belang van Volpaia (strategisch gelegen, vrijwel op de grens tussen de rivaliserende stadstaten Florence en Siena) steeds groter. En dus werden ook de verdedigingswerken uitgebreid. Toen de vijandelijkheden tussen Florence en Siena uiteindelijk gestaakt werden, werd de verdedigingsfunctie van Volpaia minder belangrijk en ontwikkelde het zich verder met kerken en bebouwing voor bewoning. Zo is het Volpaia ontstaan dat nu te bezoeken is: een lieflijk, klein stadje in een schilderachtig decor. Met moeite nog net één parkeerplekje gevonden, het dorp ingelopen wat bijna uitgestorven lijkt dus waar zijn al die mensen? Nou, je raadt het al: in het restaurant! Dat gaat 'm dus niet worden! Er is nog een restaurant maar daar zit geen hond dus dat zegt waarschijnlijk al genoeg...

Teruggereden naar het hotel, daar is ook een restaurant dus eten we daar wat. Pici, net als gister maar een stuk minder lekker! De meneer van het restaurant is wel hilarisch grappig en we zullen de komende dagen nog veel leuke gesprekken met hem voeren!
Om 14.00 uur is de kamer klaar, we slapen in de 17e eeuwse villa en dan begint het te regenen... dus maar relaxed met een boekie op de kamer gezeten.

22 mei:  Radda in Chianti

De haren moeten echt gewassen en dat is een hele toestand in dit badkamertje! De douche heeft een soort aan elkaar klappende schuifdeurtjes waarna je een ieniemienie vierkantje overhoudt waar je in staat! Ontbeten en jahoor, het regent! Er is een wijnproeverij in de wijnkelders inbegrepen in het verblijf dus die hebben we voor vanmiddag gereserveerd. We besluiten naar Radda in Chianti te rijden, zo'n vijf kilometer verderop, gelukkig is het net een beetje droog. 
Radda in Chianti maakt samen met Gaiole in Chianti, Castellina in Chianti en Castelnuovo Berardenga deel uit van de vier Chianti stadjes die liggen in de regio Siena. Het is ongetwijfeld het mooiste van allemaal en daarom ook wel het drukst bezocht. Al valt dat vandaag wel mee aangezien het weer regent! Dus maar even ergens een thee/cappuccino gedronken en besloten maar weer bij het hotel te lunchen. We bestellen wat verschillende gerechten: burrata met ham in meloencrème, iets ondefinieerbaars in pecorino saus en gnudi met spinazie. Super lekker!

Aangezien het regent maar op de kamer achter de laptop gaan zitten en om 16.30 uur richting de proeverij. Eerst een rondleiding en daarna proeven we drie eigen rode wijnen in de wijnkelder. Yoerin kan het niet laten en koopt een fles à €49... voor speciale gelegenheden jaja hahaha....
Daarna breekt de zon zowaar weer even door dus heerlijk met een drankje buiten gezeten met prachtig zicht over de wijngaarden. Om 19.00 uur naar het restaurant, een vegetarisch gerecht besteld met courgette, avocado, granaatappelpitjes en rabarber (heb ik niet kunnen ontdekken) waarvan ik eigenlijk nog steeds niet weet of het nou soep was of niet... ;-)

23 mei:  Radda in Chianti

En naar hoestje opgelopen dus geen oog dichtgedaan van mijn eigen geblaf... Na een ontbijtje inclusief thee met honing gaat het gelukkig iets beter! Een wandeling door de wijngaard gemaakt en daarna weer met het autootje naar Radda in Chianti. Het ligt op een hoogte van 535 meter van waaruit je een prachtig zicht krijgt op de heuvels en wijnvelden van de Chianti streek. Ziet er toch heel anders uit als de zon schijnt! Even gezellig door de winkelstraatjes gewandeld en de Palazzo del Podestà bekeken. Dit paleis, waar het huidige stadhuis in is gehuisvest, werd gebouwd in de 15e eeuw maar werd in 1478 volledig verwoest tijdens de inval van de troepen van Aragon. Hierop werd het herbouwd en uitgebreid in 1700 met toevoeging van de tweede verdieping en de gevangenis. Meer dan vier eeuwen woonden hier de heren van de podestà die over de veiligheid van het stadje moesten waken. Op de voorgevel zie je 51 wapenschilden, voor de kerk staat een bord waarop wordt uitgelegd aan welke personen deze behoorden. Deze kerk, de Propositura di San Niccolò, dateert uit de 13e eeuw.

Tijd voor fresh lemonade en een appeltaartje om de verjaardag van Seamus te vieren ;-) Daarna bij de farmacie zakdoekjes en aspirines gehaald....
Ondanks dat dit natuurlijk wijnstreek nummer een is schijnt hier ook een brouwerij te zijn: Chianti Brew Fighters. Uiteraard wil ik daar graag heen om iets te proeven/kopen maar als we daar rond 13.00 uur aankomen (op een soort industrieterrein) is ie dicht. Het nummer gebeld wat op de deur staat en helaas gaan ze pas om 16.30 uur open... jammer! Dan maar vast de tank volgooien (€47) en weer een poging wagen in Volpaia te lunchen. Helaas... nu zelfs geen parkeerplek weten te bemachtigen dus terug naar Radda en lasagne gegeten bij een klein tentje. Eenmaal terug weer lekker buiten gezeten, helaas zonder drankje want de bar is dicht! Tegen 18.00 uur zien we de kok, schijnbaar is de barman vrij maar hij zorgt ervoor dat we wat te drinken krijgen. Om 19.15 uur naar het restaurant, een papa pomodoro als voorgerecht (soort tartaartje van tomaat) en de gnudi met spinazie want die is heerlijk! Daarna alvast de koffer ingepakt.